- Gdzie: Audytorium (parter)
- Kiedy: 19.15 (35 min)
- Liczba miejsc ograniczona: 280 (wstęp zgodnie z kolejnością przybycia)
Od ponad 200 lat wśród historyków i archeologów toczy się zacięta dyskusja dotycząca pochodzenia Słowian oraz wydarzeń, jakie doprowadziły do ich pojawienia się w Europie Środkowo-Wschodniej. Osią debaty są dwie sprzeczne hipotezy: allochtoniczna i autochtoniczna. Pierwsza zakłada, że Słowianie przybyli na terytorium współczesnej Polski nie wcześniej niż w VI wieku n.e.; druga, że zamieszkiwali ten region już w epoce żelaza. Weryfikacja obu hipotez nie jest zadaniem prostym ze względu na to, że kremacja zmarłych była dominującym zwyczajem ludów Europy Środkowej od późnej epoki brązu aż do momentu ich przystąpienia do wspólnoty chrześcijańskiej. Aby rozwiązać ten problem, porównaliśmy strukturę genetyczną populacji, która pojawiła się w pierwszych wiekach naszej ery na terenie współczesnej Polski i wiązana jest z kulturą wielbarską, oraz populacji tworzącej państwo Piastów. Co ważne, przedstawiciele kultury wielbarskiej w odróżnieniu od żyjącej obok nich ludności autochtonicznej nie kremowali, lecz grzebali szczątki zmarłych.
Badanie objęło 474 osoby pochowane na 27 cmentarzach. Dla 197 z nich uzyskano dane obejmujące cały genom. Przeprowadzone analizy wykazały bliskie powinowactwa genetyczne między osobami związanymi z kulturą wielbarską a współczesnymi im i starszymi populacjami północnoeuropejskimi. Ponadto stwierdziliśmy, że przedstawiciele kultury wielbarskiej, żyjący w IV wieku n.e. w okolicach współczesnego Hrubieszowa, posiadali w swoich genomach wszystkie komponenty niezbędne do powstania populacji państwa Piastów. Zebrane dane sugerują, że populacja związana z kulturą wielbarską została utworzona przez imigrantów z północy, którzy przybyli na tereny współczesnej Polski najprawdopodobniej na początku I tysiąclecia n.e. i wymieszali się z ludnością miejscową. Przedstawione wyniki są zgodne z hipotezą autochtoniczną zakładającą kontynuację genetyczną w Europie Środkowo-Wschodniej.
Prof. dr hab. Marek Figlerowicz – chemik i biolog, profesor nauk biologicznych, członek korespondent PAN i PAU. W latach 2011–2023 dyrektor Instytutu Chemii Bioorganicznej PAN. Od 2004 roku kierownik Zakładu Biologii Molekularnej i Systemowej, w ramach którego prowadzi pionierskie badania w zakresie genomiki strukturalnej i funkcjonalnej oraz biologii molekularnej i systemowej RNA. Odbył liczne staże badawcze we Francji oraz USA. Podstawowymi obiektami jego zainteresowań są genomy oraz transkryptomy zarówno wirusowe, roślinne, jak i człowieka. Obecnie realizowane projekty dotyczą: genomiki populacyjnej człowieka, archeogenomiki oraz molekularnego podłoża procesu regeneracji. Współautor ponad 200 artykułów opublikowanych w renomowanych międzynarodowych czasopismach naukowych oraz 13 patentów międzynarodowych i krajowych. Kierownik około 30 krajowych i międzynarodowych projektów badawczych. Poza działalnością naukową pasjonuje się filozofią i historią.